Przemysław Dakowicz (ur. 1977), poeta, krytyk literacki, historyk literatury; doktor nauk humanistycznych; adiunkt w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu Uniwersytetu Łódzkiego; wykładowca literatury współczesnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (2010-2013). Stały współpracownik dwumiesięcznika literackiego „Topos”.
Zbiory wierszy:
- „Süßmayr, śmierć i miłość” (2002),
- „Albo-Albo” (2006),
- „Place zabaw ostatecznych” (2011)
- „Teoria wiersza polskiego” (2013),
Książki:
- „Helikon i okolice. Notatki o poezji współczesnej” (2008)
- „Lecz ty spomnisz, wnuku. Recepcja Norwida w latach 1939–1956. Rzecz o ludziach, książkach i historii” (2011),
- Obcowanie. Manifesty i eseje (2014),
- Przeklęte continuum. Notatnik smoleński (2014),
- Afazja polska (2015),
- Poeta (bez)religijny. O twórczości Tadeusza Różewicza (2015),
- Afazja polska 2 (2016),
- Kwatera zmartwychwstałej pamięci (2017),
- Lustra tradycji. Studia i szkice interpretacyjne (2018)
- Nauka znikania. Wiersze i rozmowy z lat 2006-2018 (2018).
Publikował m.in. w „Arcanach”, „44”, „Frazie”, „Frondzie”, „Kresach”, „Odrze”, „Pamiętniku Literackim”, „Toposie”, „Twórczości”, „Tygodniku Powszechnym”, „Wyspie” i „Zeszytach Literackich”.
Tłumaczony na angielski, francuski, czeski, serbski i słoweński.
Książki Przemysława Dakowicza nagradzano i wyróżniano, m.in. Nagrodą Poetycką ‚Orfeusz’, Nagrodą Literacką im. Franciszka Karpińskiego i Nagrodą Literacką ‚Skrzydła Dedala’, przyznawaną przez Bibliotekę Narodową.
